YAĞMURDA YÜRÜRKEN

Yağmurlu bir pazartesi günü, yine okula hızla yürüyorum. Yağmur yağınca havada da bir kapalılık olur ya, hiç sevmem ben onu. Küçükken bile yağmuru sevsem de o kapalı havasını sevmezdim zaten, çok huzursuz ederdi beni. Zor bir gün olacak, belli! Bir de daha haftanın ilk günündeyiz. Bakalım, daha geçen haftayı bitirmeyi zor başarmışken bu hafta nasıl bitecek? Bugünler biraz yoğun ve karamsar geçiyor. Üniversitede ilk yılım, bu yüzden daha yoğun olmama rağmen lisedeki kadar verimli hissetmiyorum. Aslında yapılması gerekenleri hemen yerine getirsem de her şeye yetişmeye çalıştığım için olsa gerek, sürekli kendime iş çıkartıyorum. Galiba lisedeki çevremi de özledim. Oradaki herkes benim için o kadar değerliydi ki şu anda onları düşünmeden edemiyorum. Belki de bir süreliğine bile olsa daha iyi devam edebilmem bunları bir kenara bırakmam gerekiyor ama ben kendimi böyle daha iyi hissettiğimi düşünüyorum.

İnsanın gerçekten hayatı değişiyormuş üniversitede, hem çevresi hem de sorumlulukları… Her geçen gün biraz daha yük biniyor insanın omuzlarına. Şu anda ortaokulun sonu, lisenin başlarında olmak vardı! Bunları düşüne düşüne giriyorum fakülteden içeri. Kulaklarıma o canlı konuşma sesleri doluyor:

-Bugün kesinlikle bu konuyu çalışırken sabahlamam gerekiyor.

-Birlikte de çalışabiliriz, ben de üstünden geçsem iyi olur.

Bu sesler ile nerede olduğumu hatırlayıp biraz gülümsüyorum. Tam olarak olmak istediğim yerdeyim ve olumsuz düşüncelerimin günümü mahvetmesine izin vermeden onlardan uzaklaşmaya çalışıyorum. Az önce yağmurun verdiği o huzursuzluk ve endişe sadece bir bina kapısından geçemiyor, oracıkta kalıyor sanki.

Kesinlikle bana buranın havası iyi geliyor. Bu yüzden bazen hayat boyu bile eğitime devam edebileceğimi düşünüyorum desem yeridir. Dışarıdan sadece geniş, yüksek ve camlarla dolu bir bina içindeki enine boyuna sınıflar, onların da içindeki eğitim materyalleri olarak görünse de insan istediği, sevdiği bir konuda yeni bir şeyler öğrenmek istediğinde onun için hobi haline geliyor buraya gelmek. Hele ki bu konuda aynı düşünen insanlarla birlikteyken... İşte bu, benim eğitimin ve kültürlü bir çevrenin iyileştirici etkisine inanmamı sağlıyor.