KEMANA GİDEN YOL

Ece 13 yaşında, küt ve kaküllü saçları olan, yuvarlak gözlüklü, çok sevimli bir kızdı. 8. sınıf öğrencisiydi, derslerinde çok başarılıydı. Müziği çok seviyordu. Şarkı dinlemek, şarkı söylemek ve enstrüman çalmak en büyük hobilerinden bazılarıydı. Kemanı çok seviyordu, çünkü kemanın sesi onu çok rahatlatıyordu. Bu yüzden bir kemanı olmasını, keman çalmayı çok istiyordu. Bu hayalini gerçekleştirmeye çok az kalmışken bir sorunu vardı: Ailesinin maddi durumu Ece’nin istediği keman ve eğitimi için müsait değildi.

8. sınıfta olduğu için sınavları da tabii ki çok önemliydi. Aynı zamanda iyi bir lise hedefi de vardı. Sıkı çalışmalıydı. Ece içinde bulunduğu durumun farkındaydı. Bunları aşabilmek için de sabırlı ve gayretli olması gerekiyordu. Her gün okula giderken aldığı harçlıkların çoğunu kullanmıyor ve elinden geldiğince biriktirmeye çalışıyordu. Öğle aralarında her gün okulda hazırlanmış çok güzel yemekler yerine bazen bir simit, bazen de benzeri yiyecekler alıyordu. Azar azar birikimini büyütmeye devam ediyordu. Bunun yanı sıra çok kitap okuyor ve derslerine çalışıyor, çok soru çözüyordu.

Aradan yedi ay gibi bir süre geçtikten sonra gerçekten Ece kemanı ve alması gereken eğitimi için gereken parayı ailesinin de yardımıyla biriktirmiş ve istediği kemanı satın alabilmişlerdi. Eğitimine de başlamak üzereydi. Kendi emeği ile biriktirdiği parasıyla kendisine bir keman almış olduğu için kendisiyle gurur duyuyordu, ailesi de gurur duyuyordu. Aynı zamanda girdiği sınavın ardından istediği çok iyi bir liseyi de kazanmıştı. Hedeflerine ulaşmanın verdiği mutluluk, gerçekten paha biçilemezdi. Biraz sabır, biraz da öz denetim sayesinde.