KÜÇÜK DOST

Suna ile Arda, birbirleri ile çok iyi anlaşan iki kardeşti. Suna 10, Arda ise 6 yaşındaydı. İkisi de hayvanları çok seviyor ve bir köpekleri olmasını çok istiyordu. En sonunda anne ve babalarını bu konuda ikna etmeyi başarmışlardı. Annelerinin arkadaşının köpeği yeni yavrulamıştı. Artık annesinden ayrılmaya hazır, üç aylık, yüzünde sanki bir gülümseme varmış gibi görünen, renkleri kahverengi ve beyazın tonları arasında değişen “akita inu” cinsi çok güzel bir köpek sahiplenmişlerdi. Evlerinin bahçesine onun için çok güzel bir kulübe yapmışlardı. Suna ve Arda, adını “Dost” koydukları bu yeni arkadaşlarına çok çabuk alışmış olsalar da anne ve babaları özellikle de Arda için çok temkinli yaklaşıyorlardı.

Aradan saklambaçlar, yakalamacalar gibi birçok oyunla dolu iki ay geçmişti. Bu süreden beri gerekli veteriner kontrolleri yapılıyordu. Artık annesi ve babası da çocuklar ve Dost’un arkadaşlıkları konusunda çok kaygılı değillerdi. Yavaş yavaş çocukları Dost ile birlikte bırakmaya başlamayı düşünüyorlardı. Zaten Dost, cinsi gereği çok sadıktı ve bunu her fırsatta belli ediyordu. Bundan dolayı bir sorun yaşayacaklarını düşünmüyorlardı. Tam yavaş yavaş Suna ve Arda ile ilgili olan kuşkuları hafifleyecekken bir gün Arda annesi, babası ve ablasının evin içinde kendi işleri ile ilgilendiği bir dönemde Arda evin bahçesinde Dost ile oynamak istemişti, o ise kulübesinde uyuyordu. Bunu gören Arda, onunla oynamak için Dost’u uyandırmak istedi. Uyanıp yavaş yavaş gerinirken onun kuyruğunu çekince Dost, korktuğu ve canı yandığından dolayı ani olarak Arda’nın üstüne doğru zıpladı ve onu yere düşürdü.

Dost korktuğu için Suna onunla kaldı ve onu sakinleştirmeye çalıştı. Annesi ve babası ise Arda’yı hastaneye götürdü. Kolunda bir çatlak olduğu için kolu bir süre alçıda kalacaktı. Yolda eve dönerken annesi ve babası Arda’dan tam olarak ne olduğunu anlatmasını istediğinde Arda onlara kendisinin hiçbir şey yapmadığı halde Dost’un üzerine atladığını anlattı. Bunu duyan annesi ve babası henüz bir yaşında bile olmayan küçük Dost’u sahiplendikleri kişi olan annesinin arkadaşına geri vermeye karar verdiler. Dost onlara çok alışmıştı ve artık onlar da ondan ayrılmak istemiyorlardı ama madem Arda’ya “yok yere” bu şekilde saldırmıştı, bu durumda evde kalmamalıydı. Ertesi günü anneleri arkadaşıyla konuştu ve onu bakması için ona geri verdiler.

Bu olayın üzerinden iki hafta geçti. Arda Dost’u özlemişti ve içten içe doğruyu anlatmadığı için pişmanlık duyuyordu. Tek başına da çok sıkılıyordu. Kendisini topladı ve aslında suçun Dost’ta olmadığını, kendisi onun kuyruğunu çekince canı yandığı için öyle bir tepki verdiğini anlattı. Bunu duyan annesi ve babası Arda’nın ve Suna’nın yoğun isteği üzerine Dost’u geri almaya karar verdiler. Annesi Dost hakkında arkadaşıyla konuşurken Dost’u onlar bıraktığında bütün akşam ağladığını anlattı, durum böyle olunca onu başka birinin sahiplendiğini söyledi. Bunu duyan çocuklar gerçekten çok üzülmüştü. Arda eğer doğruyu anlatsaydı bundan çok daha farklı şeyler olacağını düşündükçe pişmanlığı iki katına çıkmıştı. Yine de artık iş işten geçmişti.