HAVANIN ÖFKESİ

Hava günlük güneşlik,

Bir temmuz sıcağı var.

Dışarıda sıcaktan

Bunalmış insanlar.

Gökyüzünde kapkara bir bulut,

Sanki yeryüzüne uzanacak!

Dokunacak gibiyiz

Elimizi uzatsak.

Çıktı ansızın bir rüzgâr,

Hızını öfkeyle artırarak;

Ne olduğunu anlayamadı insanlar,

Kaçışmaya başladı koşuşturarak.

Sanki tüm dertleri alır götürür gibi

Önüne çıkan tüm engelleri savurup devirdi rüzgâr.

Gökyüzü karanlık bir çarşaf gibi,

Kim kızdırdı da karardı bu kadar?

Yollarda ağaçlar

Rüzgâra direniyor,

Öfkeyle haykırır gibi

Gökyüzünde şimşekler çakıyor.

Yeryüzüne dolular düşüyor

Çocukların camdan meşesi gibi tıktıklayarak,

Sonra sakinleşiyor hava

Dolunun yerini yağmura bırakarak.

İnsanlar düşünüyor:

Ne oldu böyle birden?

Kim kızdırdı doğayı

Durduk yere, aniden?

Sanki hiçbir şey olmamış gibi

Çıkıyor Güneş,

Bulutlar dağılıyor hızla geldikleri gibi.

Görünen gökkuşağı mutluluklara eş!