ADEM AMCA'NIN DENİZ ÖZLEMİ

Aslı 16 yaşında, sarışın ve kocaman yeşil gözleri olan çok güzel bir kızdı. Şimdiye kadar hep denize kıyısı olan ve her yerden denize ulaşma imkânı olan yerlerde yaşamıştı, denizin olmadığı yerlerde yaşadığını düşünemiyordu. Evet, her zaman denize girmiyordu belki ama denizin hemen yanında olması huzur veriyordu ona.

Aslı’nın abası Rafet Bey bilgisayar mühendisi, annesi Güzide Hanım öğretmendi. Onun için bazen şehir değiştirmek durumunda kalabiliyorlardı. Aslı, hiç denize kıyısı olmayan bir şehre gitmek zorunda kalmamıştı, bu da onun bir şansıydı belki de. Aslı ve ailesi İstanbul, İzmir, Antalya, Muğla gibi şehirlerde yaşamıştı ve uzun bir süredir de Çanakkale’de yaşıyorlardı.

Bir de kardeşi vardı, adı Ege’ydi. Ege de 9 yaşında, kızıl saçlı ve yeşil gözlü bir çocuktu. Aslı da Ege de denizi çok seviyordu.

Bir gün Güzide Hanım, tayininin Kütahya’ya çıktığını öğrendi. Bu eğitim-öğretim yılını burada bitirdikten sonra bir dahaki dönemde oraya gideceklerdi. Kütahya her ne kadar Türkiye’nin güzel şehirlerinden biri olsa da orada deniz olmamasından dolayı Aslı da Ege de oraya gitmeyi hiç istememişti. Onlara denizdeki dalga sesi, denizin kokusu, serinliği ve yumuşaklığı huzur veriyordu çünkü.

Sahilde güle oynaya eğlenmekle, deniz, kum ve güneşle geçen bir yaz tatilinin ardından Kütahya’ya yolculuk zamanı gelmişti. Orada görecekleri yerler için heyecanlanıyorlardı. Ama denizin, denizin kokusunun, dalga sesinin ve sahillerin olmadığı bir yer düşünmek bile onlar için zordu.

Kütahya’ya varmalarının ardından internette görüp beğendikleri eve gelip orayı tutmaya karar vermişlerdi. Tuttukları evin karşısında Âdem Amca oturuyordu. Âdem Amca ömrünü denizlerde geçirmiş bir balıkçıydı. Yetmiş yaşından sonra denizlere veda etmek zorunda kalarak memleketi Kütahya’ya dönmüştü. Kütahya’da yaşayan başka bir yakını yoktu, sadece özel günlerden özel günlere gelen çocukları ve torunları vardı.

Güzide Hanım ve Rafet Bey, yeni evlerine taşındıktan birkaç gün sonra Âdem Amca ile tanışmıştı. Onda anlatılabilecek bir sürü hikâye vardı. Hafta sonu Aslı ve Ege’yi de alarak Âdem Amca’yı evlerine davet etmişlerdi. Akşamı birlikte geçirmişlerdi. Aslı da Ege de onu çok sevmişlerdi. Âdem Amca her zaman yaşadıklarından anlatacak bir şeyler buluyordu.

Âdem Amca, 17 yaşından itibaren denizlere atılmıştı. 53 yılını denizlerde geçirmişti. Şu anda da 76 yaşındaydı. Denizden bahsederken bile gözleri parlıyordu. 50 yılını denizde geçiren biri olarak son altı yılını denizlerden uzak geçirmek onun için elbette çok zor olmuştu. Denizi özlüyordu, her şeyiyle. En azından başkalarına anlatırken kendisinin de anılarını tazelemesi onun denize olan özlemini gidermesine biraz da olsa yardımcı oluyordu.

Ege ve Aslı, Âdem Amcalarının hikayelerini dinledikçe akıllarına bir fikir gelmişti. Yaz tatili zamanı anneleri ve babaları ile konuşarak Âdem Amca’yı Çanakkale’ye götürmeye karar vermişlerdi. Hem kendileri denizi çok özlemişti hem de Âdem Amca’yı uzun yıllardan sonra deniz ile buluşturacaklardı. Bunu yapmaya değerdi. Akşam bunu Güzide Hanım ve Rafet Bey ile konuştuklarında bu fikir onların da hoşuna gitmişti.

Aradan geçen ayların ardından sonunda yaz tatili gelmişti. Aslı ve Ege için yaz tatilini bekleyerek geçen çok uzun bir eğitim-öğretim yılı olmuştu ama sonunda bitmişti ve tekrar deniz ile buluşabileceklerdi. Pazartesi günü yola çıkmak için hafta sonu heyecanla bavullarını hazırlamışlardı. Âdem Amca’ya sürpriz yapacakları için ona son anda söylemiş ve ona da bavulunu hazırlaması için yardım etmişlerdi. Hala gidecekleri yer onun için sürprizdi.

Beş buçuk saatlik bir yolculuğun ardından Çanakkale’ye gelmişlerdi. Deniz uzun süre sonra Âdem Amca’nın karşısındaydı. Bütün denizle ilgili anılarını gözünde canlandırırken yaşlarla dolmuştu sevinçten parıl parıl parlayan o gözleri. Aslı, Ege ve anne babaları da çok mutlu olmuştu. Çok uzun bir süre sonra bu kadar uzun bir gün geçirmişlerdi.